Fenrir

Skal ikkje sei noko om korleis andre eventuelt har tolka deg, men eg tolka deg absolutt IKKJE slik. Trur nok ein "amerikaner" vil verte ein hund du vert godt nøgd med til ditt formål. Sjølv har eg berre godord å sei om denne rasen

Nei, eg konkluderar ikkje slik og difor starta eg innlegget på denne måten: "Vel, eg skal ikkje uttale meg om kva alle individa av denne rasen gjer, ... ". No har eg då møtt fleire enn berre denne eine , men det er berre denne eg har observert brukt i høve til bjørn. Det eg stussa over, og som eg freista å fortelje om, var at den ikkje losa når bjørnen stansa opp. Om dette er eit trekk hjå denne rasen veit eg ikkje, kunne vert fint å få vite. Ja, behovet for dei fleste stoppar det nok der. Likevel, vi er nokre ettersøksjegerar som trenar for eventuelle ettersøk på skada bjørn og difor deltek på jakt i Sverige. Eg er kjent med at enkelte, som driv med skadefelling av bjørn, har ytra ynskje om å få disp. til å nytta spesialtrena Plotter, eventuelt Amerikansk Foxhound, til dette formålet ... eg trur ikkje dette er så lurt, men det er ein annan diskusjon som eg ikkje skal dra opp her.

Vel, eg skal ikkje uttale meg om kva alle individa av denne rasen gjer, men skulle eg skaffa meg enda ein hund til bruk på bjørn vert det heilt klart ikkje vert ein Amerikansk Foxhound, men nok ein gråhund, hjemt eller laika ... i prioritert rekkefylje. Jakta i år saman med finnar i Hjemtland på bjørn, dei hadde med seg ein Amerikansk Foxhound og to plottere. Foxen snaldra i veg på to timar gammal vitring etter bjørn med rimeleg stor fart, tok ut bjørnen og heldt kjeft så snart bjørnen stoppa opp inne i kjerret, for så å snaldre i veg så snart bjørnen tok ut att. Det var klin umogeleg å ta seg inn på denne bjørnen når ikkje hunden losa på bjørnen når den stod! Eigaren hadde skutt svært mykje rev og gaupe for den, men aldri bjørn. Det skal seiast at det slett ikkje var noko i vegen med psyken til hunden. Har neppe møtt hund med større arbeidskapasitet enn denne. Plottane dei hadde dugde slett ikkje til dette formålet ... gode på sporet men feiga ut i møte med bamsen, veit at plotter duger, men ikkje desse to individa. Nei, til bamsen held eg ein knapp på laushund av norsk grå elghund Amerikansk Foxdog; kjempefin hund, svært godt lynne, stor arbeidskapasitet - klart ein hund eg ville valgt dersom eg skulle jakte gaupe eller rev og hadde eit svært stort areal å jakte på

Lite truleg. Hjort og elg beitar hovudsakleg på ulike vekstar, lite tyer på at dei er konkurrentar i matfatet. Pr. i dag veit ein i så fall lite om kva som skulle tilseie at utbreiinga av hjort fortrenger elgen, om det skulle vere slik. Det vil vere skadeleg å trekke for hastlege konklusjonar om slikt. Utfordringa ligg i å meistre ei god og framtidsretta forvalting av dei stadig veksande hjortestammane rundt omkring og syte føre ein god kondisjon i dei ulike stammane. Få har meistra dette og det krevjast nok ei meir målretta og rett avskyting fleire stadar.

Medan eg ventar på at postane skal komme seg på plass oppe i marke: Kva svarten freistar enkelte å proklamere på dei to siste sidene i denne elles så hyggelege og lesverdige tråden? Får eg vitjing av jegerar med legning for å framheve sine uklanderlege åtferd ved å rakke ned på andre, utan i det heile tatt å ha vert oppe i situasjonen, får vedkommande beskjed om å pakke sekken og reise heim. På dei to siste sidene her ser eg fleire slike kandidatar, med trong for "snurrebass forlengarar", som nok er betre tent med å pakke snippveska og reise heim enn å delta på jakt. Vyrdsamt

Morosamt at du skulle nemne det. Vil då sjølv hevde å både ha kunnskap og erfaring rundt dette, som svært erfaren ettersøksjeger. Når det vert igangsatt ettersøk i regi av kommunen, politi eller fylkesmannen, når det gjeld rovvilt, representerar eg som oftast desse. ... men kanskje finn du nokon med meir relevant kunnskap om emnet, i så fall ser eg fram til kva dei skriv Det er så enkelt som det svar du fekk fyrst av meg i denne tråden.

For det fyrste, dersom jaktlaget/jegeren har gjort det dei/han/ho skal gjere, har ikkje viltnemnda eller annan kommunal instans korkje rett eller mogelegheit til å fatte slikt vedtak. Klageinstans i høve til slik haudelaus sakshandsaming er fylkesmannen. Hadde noko slikt råka meg hadde eg omgåande ringt til viltansvarleg hjå fylkesmannen og bedt han/ho instruere kommunen for å unngå unødig sakshandsaming. Så snart politi og/eller kommunal viltmyndigheit overtar ettersøk, det vil sei fattar vedtak om dag to søk, er fallviltet offentleg eigedom, sjølv om jaktlaget/jegeren har plikt til å medverke under ettersøke utan godtgjersle. Dersom jaktlaget/jegeren ynskjer å kunne overta fallviltet og ta det av kvoten kan ein sjølvsagt spørje om å få det, men ein har ingen rett til å krevje det, like lite som ein kan bli pålagt å ta det. Vil rå deg til å lese folderen "Ble det bom?", som du mellom anna kan laste ned i pdf-format her: http://www.bremanger-ettersøksring.no/Dokumenter/Blei%20det%20bom.pdf

Det er nok vedkommande klar over. Det einaste som står att i denne saka er politiet eigen etterforsking og eventuell påtalebegjæring i høve til det strafferettslege forholdet. Der finnast ingen sakleg grunn for politiet å henlegge den delen av saka med bakgrunn i at hundeigar har trekt anmeldelsen og/eller at jaktlaget og ettersøksringen har kome fram til forsoning. Politiet skal, på eige initiativ, etterforske og eventuelt fremme påtalebegjæring, dersom dei vert kjende med saker knytt til desse aktuelle paragrafane i hundelova. Det er slik, som eg tidlegare har skrive her i denne tråden, den som har avliva ein hund, i henhold til hundelova, som fyrst og fremst skal melde denne saka til politiet, ikkje eigaren av hunden.

Da va etande godt skrive, ikkje slik å forstå at e ikkje kunne ha skrive da betre sjølv, men godt va da!

Vel, det er omlag slik justis ettersøksringen har freista å nytte i denne saka, utan å trampe over den strafferettslege sida av saka, som ligg til påtalemakta å handheve. Problemet med slike saker er at dei, som har utført ugjerninga, ofte haustar forståing og får ei slags støtte og sympati for sitt verk. Dette var og i ferd med å skje i denne saka, fordi bygda hadde vert plaga med laushundar i bandtvangtida over ein lengre periode, som var blitt meldt til politiet to år på rad. Desse sakene var blitt henlagt p.g.a. "bevisets stilling". Det er ille når politiet, i staden for å nytte seg av dei fullmakter dei er gjevne i medhald av politilova og hundelovas §17, gjennomfører etterforsking, med tanke på å sende saka over til påtale ovanfor hundeigaren. Skal det reisast påtale lyt ein ha ei sak som står seg for domstolen, dei fleste slike saker vert henlagt og det veit politiet svært godt, men dei kan tove sine hender og sei dei har gjort sitt. Målet til ettersøksringen var å bringe slike "sympati erklæringar" til skamme og få fram at borgarvern og sjølvtekt er heilt uakseptabel åtferd i ein rettsstat, same kor forbanna ein enn vert. Aksept for slik åtferd avlar anarkistiske tilstander ingen er tente med. Ettersøksringen meinar å ha oppnådd, saman med jaktlaget, som utførde ugjerninga, å bringe slik sympati til skamme. No står det att å sjå om politiet har lært noko av denne saka, om dei reiser den tiltala ugjerninga fortener og nyttar seg av dei fullmakter dei er gjevne, for å dempe konflikt mellom ulike interessegrupper i ettertid. (Eg er ikkje særleg optimistisk i så måte).

Ja, det er nok vegen å gå! Når det er sagt er eg litt lei av å lese om alle håplause erfaringar folk har med vestlandsbønder, med eller utan sau, vestlendingar og håplause individ i bygdene. Denne generaliseringa fører ingen stad henn. Eg har møtt på mykje rart folk både i Trøndelag, Oppland, Buskerud, Hedemarken etc. etc., men eg har då auge for at ikkje alle, som er busett der, er av same slaget. Om ein skulle møte på ein full mann i Drammen vil ikkje det sei at alle i Drammen supar døgnet rundt ... ja, like lite som det er sanninga om den ein møtte. Eg kan fortelje mange håplause historier om elgjegerar, som har freista hjortejakt for fyrste gong, men ser ingen grunn til å karikere dei som jegerar generelt av den grunn.

Tja, kanskje det ... No er det slik at hundeigaren, som meldte saka til politiet, trekte denne nokre dagar etterpå. Vedkommande er blitt lova erstatning for hunden og har fått ei orsaking frå jaktlaget. Bremanger Ettersøksring synes ikkje dette er/var nokon interessant opplysning og valte difor å ikkje legge vekt på dette. Politiet har ei eiga plikt til å handle ved brot på hundelova og det er/var jaktlaget, som etter hundelova, har/hadde plikt til å melde frå til politiet om at dei hadde skutt hundane. Deretter er det politiet, som ved etterforsking, skal vurdere om handlinga er/var i strid med lova. Når dette er sagt, ja - så trur eg hundeigarane, til liks med oss, er glade for denne fråsegna.

Svaret er Ja. Hadde dei ikkje vedgått dette: "Jaktlaget understreka likevel at dei på ingen måte ville freiste å forsvare den sjølvtekt dei utførde." ... ville det ALDRI blitt snakk om forsoning. Bremanger Ettersøksring synes det er svært vakse av Ytre Davik Jaktlag å vedgå dette og det talar til deira ære. Ved å handle slik dei no gjer, i ettertid av denne fatale hendinga, set dei skapet ettertrykkeleg på plass, der det skal stå, i høve til alle dei som freista forsvare ei slik nedrig handling.

Nå ja ... fullt så enkelt er det ikkje, den strafferettslege prosessen står att. Så får vi sjå om der er like mykje bein i nasa til lensmannen i Bremanger kommune og politijuristen, som skal utforme tiltalebesluttninga, som der har vert og er hjå medlemmane i ettersøksringen. Her er pressemeldinga i si heilheit: "Felles fråsegn frå Ytre Davik Jaktlag og Bremanger Ettersøksring Tysdag 29.september vart det halde møte mellom Ytre Davik Jaktlag og Bremanger Ettersøksring. Møtet kom i stand etter det Bremanger Ettersøksring oppfatta som eit alvorleg tillitsbrot, mellom ringen og jaktlaget, med bakgrunn i at jaktlaget skaut to buhund kvalpar på 9 månader frå bygda. Hundane tilhøyrde ikkje nokon av medlemmane i ringen, likevel oppfatta Bremanger Ettersøksring dette som ei alvorleg krenking av hundars rettsvern etter hundelova. Ytre Davik Jaktlag forklara på si side bakgrunnen for den harme dei hadde kjent på, etter at hundane hadde forstyrra jakta over tid. Jaktlaget understreka likevel at dei på ingen måte ville freiste å forsvare den sjølvtekt dei utførde. Jaktlaget innser, i ettertid, at dette er ei handling som sterkt er å beklage og som aldri skulle ha funne stad. Medlemmane i Ytre Davik Jaktlag er positive til hundehald og ynskjer å støtte oppunder Bremanger Ettersøksring sitt virke og for at hundars rettsvern, etter hundelova, skal respekterast. Jaktlaget vil på det sterkaste beklage tillitsbrotet dei ved denne handlinga medverka til og har forståing for ringens skarpe reaksjon. Bremanger Ettersøksring vil på si side få gje uttrykk for at ringens reaksjon ikkje er nokon freistnad på straffereaksjon ovanfor jaktlaget. Den strafferettslege sida i høve til denne saka er eit forhold mellom jaktlaget og politimyndigheitene. Ringen reagerar berre på det ein opplev som krenking av inngått avtale, ved at jaktlaget, ved bakgrunn i omtalt handling, ikkje har oppfylt vilkåra om å utvise gjensidig tillit og respekt. Grunnlaget for ansvarleg hundehald, og ansvarleg åtferd ovanfor hund, er det som er nedfelt i hundelova. Eit kvart brot på denne lova, frå nokon av ringens avtalepartnarar, vil vere ei krenking av dette vilkåret i avtalen med ringen. Bremanger Ettersøksring og Ytre Davik Jaktlag vil i fellesskap få uttrykke at det er av særs stor viktigheit at oppsittarar, grunneigarar, jaktrettshavarar og jegerar, som kjem i kontakt med hundar, syner respekt for og opptrer innanfor dei rammer hundelova og andre aktuelle lover og føresegner setter for utøving av jakt og fangst. Meistrar ein ikkje dette vil det vere til stor skade for omdømet til alle som driv med jakt og fangst. Det er viktig at alle freistar å take lærdom av denne saka, framfor å skjerpe frontar ved karikering av kvarandre. Skal ein kunne hauste slik lærdom lyt ein snakke sakleg saman og syne kvarandre respekt og tillit. Slik respekt og tillit er oppnådd ved at Ytre Davik Jaktlag offentleg no, gjennom denne felles fråsegna, har bede om orsaking for den handling dei utførde og ved at Bremanger Ettersøksring opnar for avtale att med jaktlaget frå og med 10.oktober 2009. Vår felles von er at tilsvarande hendingar aldri meir får skje. At politimyndigheitene og kjenner sitt ansvar og utøvar den myndigheit dei er gjevne etter hundelovar paragraf 17. Vert denne paragrafen handheva på ein kyndig måte vil det dempe konflikt mellom ulike interesse grupper, og ikkje minst styrke hundars generelle rettsvern. For Bremanger Ettersøksring Ytre Davik jaktlag Åge Ole Tansøy Erling Daviknes

Nå ja ... no jaktar no eg på vestlandet, rett nok eit godt stykke lengre nord enn der dei skyt hund på spor etter hare, og nyttar laushund. Ikkje noko problem. Eg har avtale med nabovalda og jaktlaga i nærleiken om at det er heilt OK for meg om dei skyt hjort for basseten min, om det skulle høve slik at den kom med ein hjort over til dei. Mi erfaring er at det store fleirtalet av jegerar, same kvar i landet dei bur, er seriøse og skikkelege menneske. Ingen grunn til å la seg degenerere av eit lite mindretal av tåpar. Skikkar du deg fint kan du kanskje få vere med meg ein gong det høver slik

Det er ikkje noko som berre du meinar, det er og intensjonen med lova og kjem heilt klart fram i lovteksten. Dessverre les nokre her på forumet lovtekst med SVÆRT sellektive og trangsynte briller ... vonar inderleg dei ikkje er like trangsynte og sellektive attanom augo. I lovteksten står fyljande, sitat: "Dersom det ikke lar seg gjøre å oppta hunden eller få politiet til stedet så raskt som situasjonen krever, ... - sitat slutt. Dette betyr ganske enkelt at dersom vedkommande, som vil nytte seg av siste delen av setninga, der det heiter, sitat: "kan vedkommende om nødvendig avlive hunden på stedet." - sitat slutt. - , eller med andre ord skyte hunden, så lyt vedkommande kunne prove at det ikkje lot seg gjere å oppta hunden, at politiet ikkje var råd å få tak i og at situasjonen tilsa at dette var einaste utveg. Dette lyt vedkommande ha heilt klart føre seg i det han/ho skal oppfylle sine plikter etter §16 i same lov.

Jadjad, det hender eg stundom meistrar å vere sakleg, sjølv om eg vert noko opptrekt ... skal gjere mitt beste denne gongen og. Når ein ynskjer å presisere ein skilnad i ein lovtekst får ein då for svarte vere ein smule etterrettleg. §14, bokstav b) seier, sitat: "Når en hund jager eller angriper tamrein eller husdyr som beiter lovlig ..." -sitat slutt (mi understreking).

Hæææ?? Likar du ikkje pinnekjøtt, får i kål, spekekjøtt etc. etc. Nei, dette vert for radikalt for meg ... Kva med bursau i staden? Kan bli skikkeleg feite ribber av slikt!

Fully supported! Me har ein rettstat, som det er vel vert å kjempa for, sjølv om ein stundom måtte opplev eit sviande nederlag.

Mykje kan seiast på generell og prinsipiell basis, så eg tillet meg difor å vere der ei lita stund. No har eg jakta hjortevilt snart ein liten mannsalder og stilt mine hundar til disposisjon, saman med meg sjølv, som ettersøksekvipasje for jegerar og jaktrettshavarar utan slike. Dei siste 10åra har eg og utført tenester for det offentlege, i samband med innrapportert skada vilt som lyt avlivast av omsyn til dyrets lidingar. I alle desse tilfella tek eg bilete av dyret eg avlivar for å kunne påvise skaden det var påført og som gjev grunnlag for å handle slik. Desse bileta har eg sortert i tre ulike kategoriar: trafikkskade, skotskade og anna. Når ein bonde/sau eigar handlar i naudrett, t.d. mot ein hund, reknar eg med vedkommande gjer dette fyrst og fremst i den hensikt å verne sau og anna bufeet mot å bli påført liding og meiningslaus død. Med andre ord ut frå ei høgverdig etisk haldning i høve til dyra han/ho eig. Paradokset eg sitt att med, i høve til mange av desse velmeinande menneska med høgverdig etikk ovanfor eigne dyr, er kvifor denne etikken så lett vert ”skufla på båten” så snart dei kjem i skogen med jaktrifla si. I biletmappa mi merka skotskade har eg haugar med bilete av hjortevilt utan underkjeve, store betennelsar etter skotskade mellom lår og rygg, etc. etc., dyr det bevisleg aldri er innrapportert trong for ettersøk på frå jegerane si side. Dette er menneske, i alle høve dei som rettar sitt skot mot hovudet på eit hjortevilt, som sel sin høgverdige etikk for om lag fem kilo kjøtt. Så spørs det då om der er ein korrelasjon mellom bønde/sau eigarar og den type jegerar eg har omtalt ovanfor, og min påstand er: ja, eg har møtt mange av dei, dessverre. Det er ikkje av typen jegerar som har teoretisk og praktisk prøve bakom sitt jaktkort frå Brønnøysund. Beklageleg vis er det dei same menneska som ivrar mest for å få rette skot mot hundar dei meinar kan verte til fare for sauene sine, og som neglisjerar vilkåra i hundelova for nytte naudrett. Krasse påstandar; ja, eg veit det. Om nokon skulle kjenne seg krenka – ja, så er der kanskje ein grunn til det. Berre som eit lite apropos: http://www.njff.no/portal/page/portal/n ... ypage=TRUE Berre slik at det er sagt; dersom nokon av mine hundar går angrep på sau eller anna bufe, med fare for å kunne skade dei på noko vis, ja – så er den hundens dagar over.

Eg gjer nok ikkje det og vonar du ein dag, når du har fått tenkt deg godt om, forstår det. Skal du hente noko ut frå ettablert rettspraksis nyttar det ikkje berre å lese domssluttninga, men premissane som ligg føre denne. Det er den drøftinga som er gjevande for og ettablerar for rettspraksisen, ikkje domssluttninga aleine. Mange er blitt frikjende i saker der dei elles kunne vert domfelte i på grunn av formildande omstende. Det betyr likevel ikkje at forholde dei var tiltala for er blitt lovleg praksis. Ser du skilnaden?

Har nokon gjeve uttrykk for noko anna? I alle høve ikkje eg og eg kan ikkje komme i hug å ha lese det annan stad i tråden heller. Og ditt poeng er? At hund som kryssar ei nabogrense fritt kan skytast? I så fall kler det deg dårleg å sitere frå rundskriv G-17/2003 Det er faktisk, strafferettsleg, heilt uinteressant kva bonden oppfatta eller ikkje. Det som tel er kva som faktisk bevisleg skjedde. Du og eg har og ein rett til naudverje om vi skulle verte angripne, men det held ikkje om vi står i retten tiltalt for å ha teke livet av naboen og kjem med fyljande forklåring: ”Eg oppfatta det slik at han freista å drepe meg med kniv.” Når dei faktiske tilhøva viser seg å vere at han skulle take kammen sin opp or lomma for å kamme sin elles så hårfattige isse. Det er med andre ord ikkje kva du, eg eller bonden oppfatta som er interessant, men kva vi har lov til å foreta oss ut frå dei faktiske tilhøva. Er det så inn i hampen vanskeleg å forstå?

Den reviderte hundelova er rimeleg ny og eg tvilar eigentleg på om der er ettablert nokon rettspraksis på den, dei fleste sakene endar nok med påtale, som vert akseptert, eller påtale unnlatelse, som og vert akseptert av krenka part. Dei sakene som går for/har gått for retten er sivile søksmål vedrørande erstatning. Likevel, skal sjekke litt rundt om nokon kjenner til reist straffesak som er komen til domsavseiing.

Trur nok alle vil vere tjent med å senke adrenalin og testosteron nivået ein smule ... i alle høve ville saka tene på det. I denne postinga: viewtopic.php?f=7&t=26361&p=292337&e=292337 har eg freista å komme med litt sakleg info i høve til kva som føreset bruk av naudrett.

Ver litt varsam med kva du hevdar er "lovlig bruk av våpen mot hunden." Hovedregelen er at det ikkje er lovleg å nytte våpen mot hund. Les stykket mitt ovanfor. Noko mindre bastante påstandar ville kanskje vere på sin plass.